مطالب موجود در بخش راهنمای حل جدول
فرهنگ عمید (ع) بخش ۵
فرهنگ عمید (ع) بخش ۵
عرابی
عرب بیابان نشین: چون فارغ شد از آفرین و دعا / عرابی بشد خرم و بارضا (شمسی: لغت نامه: آفرین).
عراده
۱. واحد شمارش توپ. ۲. [قدیمی] از آلات جنگی شبیه منجنیق که برای پرتاب کردن سنگ به کار می رفته.
فرهنگ عمید (ع) بخش ۴
فرهنگ عمید (ع) بخش ۴
عجاب
بسیار شگفت آور؛ آنچه در شگفتی از حد درمی گذرد.
عجاج
با بانگ وفریاد؛ پرآواز.
فرهنگ عمید (ع) بخش ۳
فرهنگ عمید (ع) بخش ۳
عبا
جامۀ گشاد و بلند که روی لباس های دیگر به دوش می اندازند.
عباب
۱. سیل عظیم. ۲. موج دریا.
فرهنگ عمید (ع) بخش ۲
فرهنگ عمید (ع) بخش ۲
عالم
۱. داننده؛ دانا. ۲. دانشمند. ۳. (اسم) از نام های خداوند.
عالم
۱. دنیا و آنچه در آن است؛ جهان؛ گیتی. ٢. [مجاز] خَلق. ٣. [قدیمی] روزگار. * عالم آخرت: [مقابل ِدنیا] جهان دیگر؛ آن جهان. * عالم امر: (فلسفه) عالم ملائکه؛ عالم ملکوت. * عالم امکان: (فلسفه) آنچه غیر از ذات خدا است؛ عالمی که وجود یا عدم وجود آن ضروری نباشد؛ جهان ماده؛ عالم ظاهر. * عالم بالا: (فلسفه) عالم علوی. * عالم برزخ: مقام ارواح از هنگام مرگ تا قیامت. * عالم جان: (فلسفه) عالم ارواح؛ دنیا؛ این جهان. * عالم جبروت: (فلسفه ، تصوف) عالم مجرد از صورت ، ماده ، و زمان. * عالم جسمانی: جهان جسمانی؛ عالم طبیعت و ماده. * عالم حس: [مقابلِ عالم غیب] ‹عالم حسی› (فلسفه) عالم شهود؛ عالم شهادت. * عالم خاک: ۱. [مجاز] دنیا. ۲. [مجاز] جسد آدمی. * عالم خلق: (فلسفه) موجودات عالم جسمانی؛ کائنات. * عالم دیگر: = * عالم آخرت * عالم ذر: عالم خلقت که خداوند ابنای بشر را مانند ذرات از صلب آدم ابوالبشر به وجود آورد. * عالم سفلی: [مقابلِ عالم علوی] (فلسفه) عالم پایین؛ زمین؛ این جهان. * عالم شهادت: [مقابلِ عالم غیب] عالم ظاهر و آشکار؛ عالم اجسام. * عالم صغیر: [قدیمی ، مجاز] جهان کوچک؛ انسان؛ جسم انسان. * عالم علوی (امر): [مقابلِ عالم سفلی] ۱. عالَمی که در آن مادّه وجود ندارد. ۲. آسمان. * عالم غیب: [مقابلِ عالم شهادت] (فلسفه) جهان دیگر؛ عالم آخرت. * عالم قدس: (فلسفه) عالم الهی؛ عالم اسما و صفات حق. * عالم کبیر: (فلسفه) جهان بزرگ؛ همۀ جهان؛ افلاک و هر چه در آن ها است. * عالم کون وفساد: (فلسفه) دنیای فانی؛ عالم سفلی. * عالم لاهوت: (فلسفه) عالم خداوندی؛ عالم سرمد؛ مرتبۀ ذات احدیت. * عالم مثال: (فلسفه) عالمی لطیف تر نسبت به عالم اجسام. δ هرچه در عالم شهادت وجود دارد نظیر آن در عالم مثال موجود است. * عالم معنی: (فلسفه) ۱. آنچه متعلق به معنی و حقیقت باشد. ۲. عالم ملکوت. * عالم ملک: (فلسفه) عالم وجود؛ عالم اجسام؛ عالم شهادت. * عالم ملکوت: (فلسفه) عالم جبروت؛ عالم امر. * عالم ناسوت: (فلسفه) عالم اجسام؛ عالم طبیعی و مادی؛ دنیای فانی؛ این جهان.
فرهنگ عمید (ع) بخش ۱
فرهنگ عمید (ع) بخش ۱
ع
مخفف علیه السلام.
ع
بیست ویکمین حرف الفبای فارسی؛ عین. δ در حساب ابجد: «۷۰».
فرهنگ عمید (ظ) بخش ۱
فرهنگ عمید (ظ) بخش ۱
ظ
بیستمین حرف الفبای فارسی؛ ظا. δ در حساب ابجد: «۹۰۰».
ظئر
زنی که بچۀ دیگری را شیر می دهد؛ دایه.
فرهنگ عمید (ط) بخش ۵
فرهنگ عمید (ط) بخش ۵
طه
بیستمین سورۀ قرآن کریم ، مکی ، دارای ۱۳۵ آیه؛ حکیم؛ کلیم. * آل طه: [مجاز] آل رسول.
طهارت
۱. پاک شدن. ۲. پاکی؛ پاکیزگی. ۳. وضو. ۴. = استنجا
فرهنگ عمید (ط) بخش ۴
فرهنگ عمید (ط) بخش ۴
طم ورم
۱. آب وخاک. ۲. [مجاز] کم وزیاد؛ جزئیات چیزی: عقل تو قسمت شده بر صد مهمّ / بر هزاران آرزو و طمّ ورمّ (مولوی: ۶۴۹). ۳. خشک وتر.
طماع
پرطمع؛ طمع کار؛ حریص؛ آزمند.
فرهنگ عمید (ط) بخش ۲
فرهنگ عمید (ط) بخش ۲
طب
علمی که دربارۀ انواع بیماری ها و طریق معالجۀ آن ها بحث می کند؛ پزشکی. * طب روحانی: (پزشکی) [قدیمی] علم به حالات قلب و علاج آفات آن و چگونگی حفظ اعتدال جسمانی و روحانی. * طب سوزنی: (پزشکی) از روش های طب سنتی که از سالیان دراز در چین متداول بوده و در آن اعضای خاصی در بدن را با سوزن های فلزی تحریک یا بی حس می کنند تا بعضی امراض را معالجه کنند؛ سوزن پزشکی.
طبابت
۱. شغل و عمل طبیب. ۲. تشخیص و درمان بیماری. ۳. (اسم) دانش معالجۀ بیماران.